நம்முள் நிறைந்தது ஏதிலியானது!

எல்லாமானது என்னுள்ளும் நிறைந்தது.
எதுவுமே இல்லாமல் என்னுள் கரைந்தது.
தீயினிடை நீண்ட‌
இருள் நாவுகளாய்,
இருட்டினிடை ஒளிர்ந்த
வண்ண நினைவுகளாய்,
அறியாமையினின்றும் வளர்ந்து தெளிந்த
என் ப்ரம்மம்.

ஆழ்ந்த உள்ளில்,
மறுமொழி இல்லா கேள்விக‌ளின்
ஊடாய்க் கிளர்ந்த‌ அறியாமை.
தாழ்வும் உயர்வுமாய்
ஒன்றாய் இரண்டாய் விரிந்ததுவும் அதுவே தான்.

வெறுமையில் விளைந்தது
முழுமையில் கரைந்தது.
அறியாமையின் சூலில்
பிறந்த அறிவின் முடிவில்
இருக்கும் ப்ரம்மம்.
அதை அறிந்தோர் ஊழும்
விட்டிலின் விதியே.